Το διήγημα αυτό είναι η προσπάθεια να αποτυπώσω με λέξεις την εμπειρία μου και τα συναισθήματα που ένοιωσα στην έρημο της Τυνησίας, τον Απρίλιο του 2007. Φυσικά, σε σύγκριση με την ίδια την εμπειρία και τον λυρικό πλουραλισμό της, κάθε απόπειρα συγγραφής της δεν είναι παρά μια ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Ξεκίνησα να το γράφω την επομένη της ημέρας που αποχωρήσαμε από την Ντούς, την μικρή αυτή πόλη όπου στην πόρτα της, από την νότια πλευρά, ξεκινά η Σαχάρα. Επόμενος προορισμός μας ήταν η Χαμαμέτ, αρκετά βορειότερα, όπου και το απόγευμα στο ξενοδοχείο άρχισα να κρατάω τις πρώτες σημειώσεις στο μπλοκάκι μου.
Το ολοκλήρωσα έξι εφτά ημέρες αργότερα, όταν πια είχα επιστρέψει στην Ελλάδα, και, για ένα τόσο μικρό κείμενο, οι ώρες που ξόδεψα φάνταζαν δυσανάλογες. Δεν θα κρίνω φυσικά το τελικό αποτέλεσμα. Είμαι της άποψης πως κάποιος που γράφει, διαβάζει, διορθώνει, και μετά ξαναγράφει, ξαναδιαβάζει και ξαναδιορθώνει, αμέτρητες φορές ο ίδιος κοπιώδης κύκλος, τελικά χάνει την αίσθηση του τελικού αποτελέσματος. Όπως και όταν προφέρεις μια λέξη συνέχεια, ώσπου αυτή στο τέλος αποκτά μια άλλη διάσταση και μια διαφορετική μορφή.
Η αρχιτεκτονική του κειμένου έχει στηριχτεί σε δύο ‘δομές’ (αν χρησιμοποιώ τους σωστούς όρους) τους οποίους ακολούθησα αυστηρά όσο το έγραφα. Για να τις εξηγήσω καλύτερα, αναφέρω πως το κείμενο αποτελείται από πέντε παραγράφους, εκ των οποίων, η τελευταία είναι ο επίλογος, το συμπέρασμα.
Η πρώτη ‘δομή’, ‘τεχνική’ αν θέλετε, στηρίζεται στην σταδιακή μεταβίβαση από την μια παράγραφο στην άλλη. Για να το πετύχω (αν το πέτυχα), κάθε παράγραφος στηρίζεται στο βασικό αντικείμενο της προηγούμενης ώστε, προοδευτικά, να καταλήξει σε ένα άλλο αντικείμενο και στο οποίο θα βασιστεί η επόμενη.
Πιο αναλυτικά, η πρώτη παράγραφος αναφέρεται στον άνεμο, η δεύτερη ξεκινά αναφερόμενη σε αυτόν, με ‘το πέρασμα του’, και καταλήγει με αντικείμενο ‘το πέπλο από άμμο’. Η τρίτη βασίζεται σε αυτό το «χαλί το φτιαγμένο από άμμο και αιθέρα» (παρόλο που ξεκινά με την λέξη ‘καμήλες’) και καταλήγει με αντικείμενο ‘τις σκέψεις’. Η τέταρτη ξεκινά αναφερόμενες σε ‘αυτές’ τις σκέψεις και είναι η μόνη παράγραφος που συνεχίζει με το ίδιο αντικείμενο στην επόμενη, γιατί η τελευταία είναι και στην ουσία ο επίλογος.
Η δεύτερη ‘δομή’ είναι ένα είδος εξίσωσης. Οι τέσσερις πρώτες παράγραφοι εισάγουν η καθεμία από ένα στοιχείο, τα οποία κατά σειρά είναι τα εξής: ο άνεμος, το αμμουδένιο πέπλο, τα βήματα της καμήλας που χάνονται στο πέπλο, και τελικά οι σκέψεις. Στην τελευταία παράγραφο, τα τέσσερα αυτά στοιχεία συγκεντρώνονται και συγκρίνονται μεταξύ τους, οδηγώντας στο τελικό συμπέρασμα που θέλω να καταλήξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου